დელეგატები განსხვავდებიან პარლამენტის წევრებისგან – მათ კი არ ეუბნებიან, “თქვენ კანონები მიიღეთ და ჩვენ დაგემორჩილებითო”, არამედ პირველ რიგში ჯგუფის ყველა წევრი ერთად განიხილავს მნიშვნელოვან საკითხებს, შემდეგ დელეგატებსს კონგრესზე აგზავნიან თავიანთი გადაწყვეტილებით, პირობებით და შეკითხვებით, რომელთა განხილვის შემდეგაც ყოველი დელეგატი ჯგუფს უბრუნდება არა – მიღებული კანონით, არამედ მიღწეული შეთანხმებით ან შემოთავაზებებით. სწორედ ასეთი გზა აირჩია არაერთმა გაერთიანებამ, ნაცვლად იმისა, რომ შეექმნათ წარმომადგენლობითი მთავრობა, რომელიც იზრუნებდა არა – შეთანხმების მიღწევაზე, არამედ მხოლოდ კანონების მიღებაზე. წარმომადგენლობითმა მთავრობამ თავისი ისტორიული მისია უკვე შეასრულა – წერტილი დაუსვა მონარქიას და საზოგადოების წევრებს ასე თუ ისე მისცა საშუალება, ფორმალურად მაინც მიეღოთ მონაწილეობა საკუთარი ცხოვრების კურსის განსაზღვრაში. მთავრობის (თუნდაც ასეთი ტიპის), წარმოდგენა მომავლის სოციალისტურ საზოგადოებაში ძალიან უხეში შეცდომაა. ყოველ ეკონომიკურ სისტემას თან სდევს შესაბამისი პოლიტიკური სისტემა და შეუძლებელია არსებული ეკონომიკური რეალობა შევცვალოთ პოლიტიკური სისტემის ცვლილების გარეშე. ცხოვრებამ უკვე გვიჩვენა, თუ როგორი უნდა იყოს მთელი საზოგადოების მოდელი – სოციალისტური მომავალი იქნება არა სახელმწიფოს გაძლიერება, არამედ მისი მთლიანად განადგურება და თავისუფალი ორგანიზების პრინციპზე დაფუძნებული გაერთიანებების შექმნა.